Авзои сайёра сол то сол ноорому бесубот ва боиси нигаронии ҷиддии ҷомеаи ҷаҳонӣ гашта истодааст. Дар замони ҷаҳонишавӣ ва бархӯрди абарқудратҳо ноором сохтани ин ё он давлат, аз байн бурдани амонии он аз ҷониби давлати дигар падидаи маъмулӣ гаштааст. Баҳри амалӣ намудани ин раванд шаҳрвандони худи кишвари зери таваҷҷуҳ қарордошта ҳамчун воситаи амалӣ намудани мақсадҳои нопокашон истифода бурда мешаванд.Зеро он шаҳрвандон бо забони модариашон мақсадҳои нопокашонро баён намуда , ҳамватанонашонро фирефтаву гумроҳ намуда ва бад ин васила ғаразҳои нопокашонро амалӣ менамоянд.
Имрӯзҳо мо шоҳиди он гардида истодаем, ки дар шабакаҳои иҷтимоии интернетӣ бадхоҳони миллати тоҷик, ки худро ҳамчун ғамхори мардум нишон медиҳанд сару садо баланд намуда, бо фитнаву дасисаҳояшон мехоҳанд оромиву осудагии Тоҷикистони азизро халалдор намоянд.Рафтори ингуна афрод як шармандагӣ, беномусӣ ва бефарҳангиро нишон медиҳад.Дар асл онҳо на ғамхори халқ , балки душманони он, яъне гургон дар либоси гӯсфанд мебошанд. Инҳо барои пули муфти аз хоҷагони хориҷиашон гирифта Ватан, иззату номусашонро фурӯхтаанд ва барои амалӣ намудани нақшаҳои нопокашон ба ҳама кор қодиранд.
Маҳз ҳамин гуна шахсон дар соли 1991 дар сар задани ҷанги таҳмилии шаҳрвандӣ дар Тоҷикистон даст доштанд, оромии мардумро ба ҳам заданд, ки мардум сарсону саргардон ва бехонумон гаштанд.Мардуми тоҷик он рӯзҳои даҳшатнокро фаромӯш намекунанд ва дигар ҳаргиз иҷозат намедиҳанд, ки ин душанон теша ба решаи миллат зада, мардуми бофарҳангу сулҳдӯстро аз ҳам бипошанд.
Ҷумҳурии Тоҷикистон дар арсаи байналимилалӣ ҳамчун кишвари пешбарандаи сиёсати хориҷии сулҳҷӯёнаву созанда эътибори махсус дорад.Тоҷикистони азиз бо сарварии фарзона фарзанди миллат Асосгузори сулҳу ваҳдати миллӣ – Пешвои миллат, Президенти кишвар Эмомалӣ Раҳмон рӯз то рӯз рушду нумӯ ёфта ,тамоми соҳаҳои иқтисодиву иҷтимоӣ тараққӣ карда истодаанд.Тамоми ин пешравиву гулгулшуфоии кишвари азизамон ҳамчун хорест дар чашми бадхоҳони миллат ва аз ҳасодат саъю талош доранд, то дар байни мардум бо ҳар қиммате, ки набошад ҷудоиву нифоқ андохта оромиву осудагии мардумро халадор намоянд.
Аммо мардум дигар ба доми фиреби душманону бадхоҳони миллат, ки то ҳанӯз аз ҳадафҳои ғаразноки худ даст накашидаанд, гирифтор намешаванд. Лаънат ба чунин намакношиносон , лекин дер ё зуд решаи пайравони шайтону аҳреманнажодон барканда хоҳад шуд ва ақли солиму созанда бар ҷаҳолату нодонӣ пирӯз мешавад.Гуруҳи фитнаангезу дасисабоз, ки дар рушуду нумӯи кишвар ягон саҳм надоранд, зери чатри ҳоҷагонашон дар кишварҳои дигар, бо қалбҳои пур аз кину бағалҳои пур аз санги маломат бе ягон асноду асос ба ҷониби кишвари биҳиштосоямон , ки қалби ҳар як бинандаро мафтун менамояд аз дур истода санги маломат мепартоянд.
Мо бояд ҳамеша таҳаммулу сабурӣ ва зиракии сиёсиро дар умқи зеҳн нигоҳ дошта, дар ягон ҳолат фирефтаи ваъдаву ташвиқотҳои бархе аз афроде, ки худро ҳамчун ғамхор вонамуд менамоянд нагардем ва ба онҳо иҷозат надиҳем, ки ниятҳои нопоки худро амалӣ намоянд ва тири ин нотавонбинони миллат хок мехӯрад.
Халқи тоҷик якдилона ҳамчун зодагони Исмоили Сомонӣ ва пайравони Пешвои миллат Эмомалӣ Раҳмон аз истиқлолияту озодӣ, соҳибватаниву соҳибдавлатӣ шукрона намуда, Ватанамонро сидқан дӯст дошта содиқ бошем ва ба хотири пешрафт ва баланд бардоштани обруву нуфузи Тоҷикистони азизамон саъю талош намоем, нагузорем, ки фитна ва дасисаҳои навбатии хоинони миллат ба оромиву амонӣ, раванди бунёдкориву ободонӣ таъсир расонад.
Мудири бахши рушди сайёҳӣ: Султонбекова Фотима