Чароғи зулми золим то дами машҳар намесӯзад.
(назаре ба рафтори душманонаи ниҳодҳои қудратии Қирғизистон дар марзи Ҷумҳурии Тоҷикистон)
Ҳуҷуми ноогоҳонае, ки дар сарҳади Ҷумҳурии Тоҷикстон аз ҷониби Қирғизистон ба амал омад ҳамаи мардуми осоиштаи кишварамонро хотирпарешон намуд.Зеро мардуми кишвари мо баъди гуфтушунидҳои собиқ вобаста ба қазияҳои сарҳадӣ дар Ворух рух дода, ба аҳду паймонҳои роҳбарони қирғиз бовар намуда буданд.Чунки аз қадим халқи тоҷик аҳдшикан набудааст ва аҳдшиканӣ ҳам накардааст.Ин даъфа боз бо дастнишони мақомотдорони болоии Қирғизистон дар хати сарҳади давлатамон бахусус ба сӯйи сарҳадбонон ва аҳолии осоишта бо истифода аз силоҳҳои вазнини ҷангӣ ҳамлаи ногаҳона нсурат гирифт.Ин нақшаи тарҳезишудаи онҳо дар даврае сурат гирифт, ки ҳамаи Роҳбарони аъзои Созмони ҳамкории Шанхай дар шаҳри Самарқанди Ҷумҳурии Узбекистон қарор доштанд.Мақомодорони Қирғизистон инроҳам ба инобат нагирифта, амали нопокашонро амалӣ намуданд. Ин як беҳурматии сиёсии роҳбарони қирғиз нисбати дигар сарони давлатҳо мебошад.Инчунин аз он шаҳодат медиҳад, ки зимоми давлатдорӣ ва сохтори идоранамоии Қирғизистон дар ҳоли ҳамдигарнофаҳмӣ қарор дорад.
Омилҳои даргире, ки имрӯз аз ҷониби қирғизстон нисбати Тоҷикистон ба амал омада истодааст ин кори дасти роҳбарони баландпояи ин кишвар Садир Жапаров ва Қамчибек Тошиев мебошад.Маҳз бармеояд, ки онҳо бо дастнишони хоҷагони худ бо умеди пулу сарват ин корҳои душманонаашонро нисбати миллати соҳибфарҳанги мо раво дида нистодаанд.Аммо боре андеша надоранд, ки имрӯзҳо дар қаламрави Ҷумҳурии Тоҷикистон халқи қирғиз сукунат дошта, аз ҳамаи имкониятҳои иҷтимоиву иқтисодӣ ва лиҳози ҳуқуқӣ бархӯрдор мебошанд.
Халқи тоҷик аз қадим халқи инсондӯсту меҳрубон ва меҳмонавозу сулхоҳ буда, дар ҳеҷ як масири таърихе ба зидди ҳамсоякишвар лашкар накашида ва даъвои забти мулики онҳор накардааст.
Лутфу меҳрубонии тоҷикона буд, ки мардуми қирғизро дар паҳлуи худ ҷой дода, умед аз он дошт, ки ба худ халқеро ҳамсоя намудааст.Мутаасифона бо гузашти солҳо мардуми қирғиз худро соҳибватан хоста барои ишғоли ноаҳқонаи сарзаминамон дастдароз намуда истодаанд.Дар ин асно шеъре аз забони шоир Шайх Саъдии бузурро ба ёд меорам.
Саъдиё Шерозиё, таълим мадеҳ бадзотро,
Бадзот агар доно шавад санге занад устодро.
Воқеан ин мисраҳо имрӯз бараъло дида мешаванд, ки чигуна низомиёни қирғиз бераҳмона ба суйи тифлону модарон ва падарону бародарони мо тир мекушоянд.Ин рафтори ноҷавонмардонаву душманонаи мардуми намак носипоси қирғизро маҳкум намуда, гуфтаниам, ки ҳеҷ гоҳ боғи мақсудатон гул нахоҳад кард.Ва ҳар қасде, ки доред, ҷавоби онро хоҳед гирифт.
Бо вуҷуди ин ҳама оғози ҷангу тирпаррониҳои қирғиз, боз дар шабакаҳои иҷтмоии интернетӣ ва ҳамагуна Васоити ахбори омма садо баланд намуда, худро мусичаи бегуноҳ меҳисобанду гуноҳи содирнамудаашонро бори мардуми Тоҷикстон намуда истодаанд.
Ман ба халқи қирғиз гуфтаниам, ки бори дигар саҳифаи таърихатонро варақгардон намоеду аз давраҳои саҳронишиниатон то имрӯз хулоса бароред, ки чигуна шуморо тоҷикон шаҳрнишин намудаанд.
Имрӯз амалҳои разилонае, ки анҷом додаед шуморо на Худо мебахшаду на бандагони Худо. Сабаби зулму бераҳмиатон дар он аст, ки роҳбари сиёсатмадору дурандеш надоред ва дар замиратон зарраи инсондӯстӣ(гуманизм) ҷой надорад.
Чароғи зулми золим то дами машҳар намесӯзад,
Агар сӯзад шабе ҳам шаби дигар намесӯзад.
Мо халқи тоҷик бо гузаштаву имрӯзи худ ифтихор дорем.Ифтихор дорем, ки дар саҳифаҳои таърих давлате бо номи тоҷикон арзӣ ҳастӣ дорад.
Мо халқи тоҷик бо ғурури баланди ватандорӣ ва иродаи қавӣ барои муҳофизати хоки ватани аҷдодиамон Тоҷикистон омода ҳастем, ки ба душманони миллатамон ҷавоби дандоншикан диҳем.Намегузорем, ки нохалафе дигарбора дасти тамаъ ба сарзамини мо дароз намояд.
Мо халқи тоҷик аз як гиребон сар бароварда, барои сарзамини хеш Тоҷикистони азиз сина сипар намуда, роҳи душманро дар замину осмон рахна менамоему онро саркӯб менамоем.Ватан мо фарзандони сарсупурдаи туем.Бодо парафшон Парчамат Тоҷикстон!
Савлатов Ғуломмуҳаммад –мудири шуъбаи рушди иҷтимоӣ ва робита бо ҷомеаи дастгоҳи раиси ноҳияи Ишкошим